123RF
ADA 2022: Tirzepatyd i jego nefroprotekcyjna działanie
| Tagi: | tirzepatyd |
Tirzepatyd – lek, o którym głośno w ostatnich latach – wykazuje kolejne, ogromne zalety. Na tegorocznym kongresie American Diabetes Association przestawiono dowody na nefroprotekcyjne działanie leku u osób z cukrzycą typu 2.
Lek został niedawno zatwierdzony przez FDA. Wykazano m.in., że tirzepatyd okazał się skuteczniejszy niż insulina glargine w obniżaniu odsetka hemoglobiny glikowanej u pacjentów z cukrzycą typu 2 z wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym, których nie można było odpowiednio kontrolować za pomocą leczenia doustnego.
U osób z otyłością wykazuje bardzo wysoką skuteczność w obniżaniu masy ciała (dane na ten temat również przedstawiono na kongresie ADA).
Analiza danych z badania SUPRASS-4 pokazała, jak wielki potencjał nefroprotekcyjny posiada tirzepatyd. Do badania włączono 1995 pacjentów z cukrzycą typu 2 ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych (średni wiek 63,6 roku, średni odsetek hemoglobiny glikowanej 8,5 proc.).
Większość pacjentów charakteryzowała się prawidłową czynnością nerek (eGFR 81,3 ml/min/1,73 m2). U 17 proc. pacjentów odnotowano umiarkowane lub ciężkie upośledzenie czynności nerek (eGFR <60 ml/min/1,73 m2); około jednej czwartej chorych cierpiało z powodu mikroalbuminurii (wskaźnik albumina/kreatynina 30–300 mg/g), a 8 proc. z powodu makroalbuminurii (>300 mg/g).
Pacjenci zostali losowo przydzieleni do otrzymywania cotygodniowego wstrzyknięcia 5, 10 lub 15 mg tirzepatydu lub codziennego zindywidualizowanego wstrzyknięcia insuliny glargine, rozpoczynając od 10 j.m. na dobę przed snem.
W okresie obserwacji z medianą 85–104 tygodni u pacjentów otrzymujących tirzepatyd istotnie rzadziej dochodziło do co najmniej 40-proc. spadku eGFR od wartości wyjściowej, znacząco mniejszej liczby zgonów z przyczyn nerkowych, progresji do schyłkowej niewydolności nerek i nowo rozpoznanej makroalbuminurii, w przypadku której tirzepatyd obniżał ryzyko aż o ponad 40 proc.
Autorzy zaznaczają, że znaczne i istotne zmniejszenie ryzyka pogorszenia funkcji nerek w tej populacji jest bardzo ważne; jak wiadomo, osoby z cukrzycą typu 2 są grupą wysokiego ryzyka przewlekłej choroby nerek i wszelkich związanych z tym konsekwencji.
Na tym nie koniec – badacze zasugerowali, że konieczne są badania oceniające wpływ kombinacji analogów GLP-1 i inhibitorów SGLT-2 na funkcję nerek. Z pewnością zostaną przeprowadzone i liczymy, że nie będziemy musieli długo czekać na rezultaty.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
U osób z otyłością wykazuje bardzo wysoką skuteczność w obniżaniu masy ciała (dane na ten temat również przedstawiono na kongresie ADA).
Analiza danych z badania SUPRASS-4 pokazała, jak wielki potencjał nefroprotekcyjny posiada tirzepatyd. Do badania włączono 1995 pacjentów z cukrzycą typu 2 ze zwiększonym ryzykiem chorób sercowo-naczyniowych (średni wiek 63,6 roku, średni odsetek hemoglobiny glikowanej 8,5 proc.).
Większość pacjentów charakteryzowała się prawidłową czynnością nerek (eGFR 81,3 ml/min/1,73 m2). U 17 proc. pacjentów odnotowano umiarkowane lub ciężkie upośledzenie czynności nerek (eGFR <60 ml/min/1,73 m2); około jednej czwartej chorych cierpiało z powodu mikroalbuminurii (wskaźnik albumina/kreatynina 30–300 mg/g), a 8 proc. z powodu makroalbuminurii (>300 mg/g).
Pacjenci zostali losowo przydzieleni do otrzymywania cotygodniowego wstrzyknięcia 5, 10 lub 15 mg tirzepatydu lub codziennego zindywidualizowanego wstrzyknięcia insuliny glargine, rozpoczynając od 10 j.m. na dobę przed snem.
W okresie obserwacji z medianą 85–104 tygodni u pacjentów otrzymujących tirzepatyd istotnie rzadziej dochodziło do co najmniej 40-proc. spadku eGFR od wartości wyjściowej, znacząco mniejszej liczby zgonów z przyczyn nerkowych, progresji do schyłkowej niewydolności nerek i nowo rozpoznanej makroalbuminurii, w przypadku której tirzepatyd obniżał ryzyko aż o ponad 40 proc.
Autorzy zaznaczają, że znaczne i istotne zmniejszenie ryzyka pogorszenia funkcji nerek w tej populacji jest bardzo ważne; jak wiadomo, osoby z cukrzycą typu 2 są grupą wysokiego ryzyka przewlekłej choroby nerek i wszelkich związanych z tym konsekwencji.
Na tym nie koniec – badacze zasugerowali, że konieczne są badania oceniające wpływ kombinacji analogów GLP-1 i inhibitorów SGLT-2 na funkcję nerek. Z pewnością zostaną przeprowadzone i liczymy, że nie będziemy musieli długo czekać na rezultaty.
Opracowanie: lek. Damian Matusiak
Current Topics in Diabetes
