123RF
Kolejna grupa pacjentów odnosi wymierne korzyści z leczenia analogiem GLP-1
W części przypadków cukrzycy typu 2 dochodzi do konieczności rozpoczęcia insulinoterapii; okazuje się jednak, że wielu chorych może uniknąć kilkukrotnych w ciągu dnia ukłuć, o czym przekonywano podczas tegorocznego kongresu EASD.
Insulinoterapia pozostaje opcją leczenia cukrzycy typu 2, szczególnie u pacjentów z długotrwałą cukrzycą typu 2 i niewystarczającą kontrolą glikemii pomimo stosowania innych leków hipoglikemizujących. Głównie ze względu na koszty (w porównaniu z analogami GLP-1) insulina bazowa jest nadal szeroko stosowana jako pierwsza iniekcyjna metoda leczenia, a w przypadku braku osiągnięcia kontroli choroby dodatkowo stosuje się insulinę krótko działającą.
Tirzepatyd jest agonistą receptora GLP-1, który w ostatnich kilku latach stał się prawdziwym gamechangerem leczenia cukrzycy typu 2 i otyłości; dotychczas nie badano jednak, czy u chorych przyjmujących insulinę bazową i przy niewystarczającej kontroli choroby dodatnie analogi GLP-1 będą korzystniejsze od włączenia insuliny krótko działającej. Dlatego międzynarodowy zespół naukowców przeprowadził badanie SUPRASS-6, którego pełne wyniki, oprócz kongresu, przedstawiono na łamach prestiżowego „JAMA Network”.
W 135 ośrodkach z 15 krajów na całym świecie zebrano grupę 1428 chorych z cukrzycą typu 2, leczonych insuliną bazową, ze średnim odsetkiem hemoglobiny glikowanej 8,8 proc.; uczestników przydzielono losowo w stosunku 1:1:1:3 do grupy otrzymującej raz w tygodniu podskórne wstrzyknięcia tirzepatydu w dawce 5, 10 lub 15 mg lub do grupy otrzymującej insulinę lispro 3 razy dziennie przed posiłkami.
Wykazano, że po roku leczenia średnia zmiana HbA1c w porównaniu z wartością wyjściową spadła o 2,1 proc. zbiorczo dla wszystkich grup leczonych analogiem GLP-1 i 1,1 proc. dla grupy otrzymującej insulinę lispro; odsetek uczestników, którzy osiągnęli poziom hemoglobiny glikowanej mniejszy niż 7 proc., wyniósł 68 proc. w przypadku tirzepatydu i 36 proc. w przypadku insuliny lispro. Kolejną korzyścią z dodania do insuliny bazowej tirzepatydu był spadek masy ciała wynoszący średnio 9 kg; wśród osób otrzymujących insulinę krótko działającą odnotowano natomiast wzrost masy ciała średnio o 3,2 kg. Ważnym wskaźnikiem bezpieczeństwa leczenia jest częstość epizodów hipoglikemii, których było istotnie mniej w grupach otrzymujących analoga GLP-1 (0,4 zdarzenia na pacjentorok) niż w grupie leczonej insuliną lispro (4,4 zdarzenia na pacjentorok).
Lepsza kontrola choroby, spadek masy ciała i mniejsze ryzyko hipoglikemii to trzy główne i jakże ważne korzyści z dodania analoga GLP-1 do insuliny bazowej. Ograniczeniem pozostaje z pewnością koszt i dostępność tej zaawansowanej grupy leków.
Tirzepatyd jest agonistą receptora GLP-1, który w ostatnich kilku latach stał się prawdziwym gamechangerem leczenia cukrzycy typu 2 i otyłości; dotychczas nie badano jednak, czy u chorych przyjmujących insulinę bazową i przy niewystarczającej kontroli choroby dodatnie analogi GLP-1 będą korzystniejsze od włączenia insuliny krótko działającej. Dlatego międzynarodowy zespół naukowców przeprowadził badanie SUPRASS-6, którego pełne wyniki, oprócz kongresu, przedstawiono na łamach prestiżowego „JAMA Network”.
W 135 ośrodkach z 15 krajów na całym świecie zebrano grupę 1428 chorych z cukrzycą typu 2, leczonych insuliną bazową, ze średnim odsetkiem hemoglobiny glikowanej 8,8 proc.; uczestników przydzielono losowo w stosunku 1:1:1:3 do grupy otrzymującej raz w tygodniu podskórne wstrzyknięcia tirzepatydu w dawce 5, 10 lub 15 mg lub do grupy otrzymującej insulinę lispro 3 razy dziennie przed posiłkami.
Wykazano, że po roku leczenia średnia zmiana HbA1c w porównaniu z wartością wyjściową spadła o 2,1 proc. zbiorczo dla wszystkich grup leczonych analogiem GLP-1 i 1,1 proc. dla grupy otrzymującej insulinę lispro; odsetek uczestników, którzy osiągnęli poziom hemoglobiny glikowanej mniejszy niż 7 proc., wyniósł 68 proc. w przypadku tirzepatydu i 36 proc. w przypadku insuliny lispro. Kolejną korzyścią z dodania do insuliny bazowej tirzepatydu był spadek masy ciała wynoszący średnio 9 kg; wśród osób otrzymujących insulinę krótko działającą odnotowano natomiast wzrost masy ciała średnio o 3,2 kg. Ważnym wskaźnikiem bezpieczeństwa leczenia jest częstość epizodów hipoglikemii, których było istotnie mniej w grupach otrzymujących analoga GLP-1 (0,4 zdarzenia na pacjentorok) niż w grupie leczonej insuliną lispro (4,4 zdarzenia na pacjentorok).
Lepsza kontrola choroby, spadek masy ciała i mniejsze ryzyko hipoglikemii to trzy główne i jakże ważne korzyści z dodania analoga GLP-1 do insuliny bazowej. Ograniczeniem pozostaje z pewnością koszt i dostępność tej zaawansowanej grupy leków.
Current Topics in Diabetes
