Denosumab czy risedronian?

Dorośli z historią osteoporozy indukowanej glikokortykoidami związanymi z terapią denosumabem z przeciwciałem monoklonalnym doświadczyli większego wzrostu gęstości mineralnej kości w kręgosłupie i biodrze całkowitym po 12 miesiącach leczenia w porównaniu z podobnymi pacjentami, którym przypisano risedronian bisfosfonianu, wynika z randomizowanych badań.

Osteoporoza wywoływana przez glikokortykoidy jest bardzo częstą przyczyną metabolicznej choroby kości, być może drugą najczęstszą przyczyną osteoporozy poza menopauzą i starzeniem się.

Naukowcy przeanalizowali dane od 795 osób dorosłych stosujących terapię glukokortykoidami (7,5 mg prednizon na dobę lub inne) przez co najmniej 3 miesiące (kontynuowanie glikokortykoidów n = 505) lub poniżej 3 miesięcy (inicjowanie glikokortykoidów; n = 290) przed badaniem przesiewowym z 79 ośrodki opieki i specjalistyczne w Azji, Europie, Ameryce Łacińskiej i Ameryce Północnej. Uczestnicy młodsi niż 50 lat mieli złamania związane z osteoporozą, podczas gdy osoby w wieku co najmniej 50 lat miały w kręgosłupie lędźwiowy lub szyjki kości udowej wynik -2 lub mniej. Badacze losowo przepisali uczestnikom dawkę 60 mg podskórnie denosumabu, co 6 miesięcy i doustnie placebo codziennie przez 24 miesiące (n = 398) lub 5 mg doustnie risedronianu dziennie i podskórnie placebo, co 6 miesięcy przez 24 miesiące (n = 397).
Naukowcy odkryli, że denosumab był nie gorszy od risedronianu w przypadku pierwotnego wyniku u uczestników kontynuujących glikokortykoidy (4,4% w porównaniu do 2,3%) oraz u uczestników rozpoczynających leczenie glikokortykoidami (3,8% w porównaniu z 0,8%). Według badaczy, denosumab przewyższał risedronian pod względem zarówno drugorzędnych, jak i podstawowych punktów końcowych BMD po 12 miesiącach. Różnica średnich zmian procentowych w stosunku do wartości wyjściowej w BMD po 12 miesiącach między denosumabem i risedronianem wynosiła 2,2% (95% CI, 1,4-3) dla odcinka lędźwiowego kręgosłupa, 1,5% (95% CI, 1-2,1) dla całego stawu biodrowego i 1% (95% CI, 0,3-1,7) dla szyjki kości udowej u uczestników kontynuujących leczenie glikokortykoidy. W grupie rozpoczynającej stosowanie glikokortykoidów różnica średniego odsetka w stosunku do wartości wyjściowej w BMD po 12 miesiącach między denosumabem i risedronianem wynosiła 2,9% (95% CI, 2-3.9) dla odcinka lędźwiowego kręgosłupa, 1,5% (95% CI, 0,8 -2,1) dla całego stawu biodrowego i 1,1% (95% CI, 0,2-2,1) dla szyjki kości udowej.

Nie stwierdzono poważnych zdarzeń niepożądanych u więcej niż 2% pacjentów w żadnej z grup. Według naukowców nie było żadnych przypadków martwicy kości szczęki. Najczęściej zgłaszanym ciężkim zdarzeniem niepożądanym w grupie risedronianu i denosumabu było zapalenie płuc (odpowiednio 2% w porównaniu z 1%).

Złamania związane z osteoporozą były podobne w grupach risedronianu i denosumabu (6% w obu przypadkach), podobnie jak w przypadku nowych i pogarszających się złamań kręgów (odpowiednio 4% w porównaniu do 3%) oraz w niewielkim urazie, złamaniach innych niż kręgu (3% w porównaniu z 4%) , odpowiednio).

Zwiększenie gęstości mineralnej kości w odcinku lędźwiowym przy stosowaniu denosumabu było podobne lub lepsze niż przy stosowaniu alendronianu i risedronianu, napisali naukowcy. Jednocześnie naukowcy zauważają, że denosumab nie wnika do macierzy kostnej, co powoduje, że jego efekt jest odwracalny po odstawieniu. Ponieważ denosumab nie kumuluje się w kościach, tak jak bisfosfoniany może być bezpieczniejszy w stosowaniu u osób młodszych oraz z dysfunkcją nerek.