iStock
FDA: zatwierdzenie anifrolumabu w terapii tocznia rumieniowatego układowego
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 06.08.2021
Źródło: Medscape
| Tagi: | FDA, toczeń układowy |
Anifrolumab, inhibitor interferonów typu 1, został zatwierdzony przez Food and Drug Administration do leczenia dorosłych pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego.
Anifrolumab to przeciwciało monoklonalne, a jego zatwierdzenie stanowi pierwsze nowe leczenie dla pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym (SLE) od dekady. Zalecana dawka wynosi 300 mg w postaci wlewu dożylnego przez 30 minut co 4 tygodnie.
Decyzja Food and Drug Administration (FDA) opierała się na danych z trzech badań TULIP. Do każdego badania włączono pacjentów z umiarkowaną lub ciężką aktywną chorobą utrzymującą się pomimo standardowego leczenia (SOC), które obejmowało doustne glikokortykosteroidy, leki przeciwmalaryczne i immunosupresyjne (metotreksat, azatiopryna lub mykofenolanmofetyl). Wszyscy pacjenci spełnili kryteria American College of Rheumatology, mieli wskaźnik aktywności choroby SLE (SLEDAI)-2K równy 6 lub wyższy, a także wskaźnik punktacji British Isles Lupus Assessment Group (BILAG) wskazujący na jeden lub więcej układów narządów z zajęciem stopnia A lub więcej ze stopniem B. Oba badania wymagały stabilnej terapii SOC w trakcie całego badania, z wyjątkiem obowiązkowych prób stopniowego zmniejszania dawki doustnych glikokortykosteroidów u pacjentów, którzy otrzymywali 10 mg/dobę lub więcej prednizonu, lub jego odpowiednika w momencie włączenia do badania.
TULIP-1 nie spełniło oczekiwań (po 52 tygodniach), ale po badaniu eksperci ustalili, że niektórzy pacjenci przyjmujący anifrolumab zostali niewłaściwie oznaczeni. Kiedy zasady zostały zmienione, różnice między grupami leczonymi anifrolumabem i placebo powiększyły się w drugorzędowych punktach końcowych dotyczących zmniejszenia dawki doustnych glikokortykosteroidów, odpowiedzi wskaźnika nasilenia aktywności choroby tocznia rumieniowatego skórnego oraz odpowiedzi BILAG-Based Composite Lupus Assessment (BICLA).
W badaniu TULIP-2 wzięło udział 362 pacjentów, którzy otrzymywali stałą dawkę 300 mg anifrolumabu lub placebo dożylnie co 4 tygodnie przez 48 tygodni. W tym badaniu przyjmujący anifrolumab wykazali znaczną poprawę w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo.
W badaniu II fazy MUSE 305 dorosłych z SLE zostało losowo przydzielonych do wlewu dożylnego ustalonej dawki 300 mg lub 1000 mg anifrolumabu lub placebo co 4 tygodnie, plus SOC, przez 48 tygodni. Pacjenci w tym badaniu wykazali znaczną poprawę po obu dawkach w porównaniu z placebo. Wyniki badania MUSE zostały opublikowane online w „Arthritis & Rheumatology” 7 listopada 2016 r., badania TULIP-1 w „The Lancet Rheumatology” 11 listopada 2019 r., a TULIP-2 w „New England Journal of Medicine” 16 stycznia 2020 roku.
Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi związanymi z leczeniem we wszystkich trzech badaniach były: zapalenie nosogardzieli, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, reakcje związane z infuzją, półpasiec i kaszel. Reakcje związane z infuzją w badaniach były podobne u pacjentów otrzymujących anifrolumab i placebo – obejmowały ból głowy, nudności, wymioty, zmęczenie i zawroty głowy.
Działanie anifrolumabu nie było oceniane u pacjentów z ciężkim czynnym toczniowym zapaleniem nerek lub ciężkim czynnym toczniem ośrodkowego układu nerwowego i nie jest zalecane u tych pacjentów.
Decyzja Food and Drug Administration (FDA) opierała się na danych z trzech badań TULIP. Do każdego badania włączono pacjentów z umiarkowaną lub ciężką aktywną chorobą utrzymującą się pomimo standardowego leczenia (SOC), które obejmowało doustne glikokortykosteroidy, leki przeciwmalaryczne i immunosupresyjne (metotreksat, azatiopryna lub mykofenolanmofetyl). Wszyscy pacjenci spełnili kryteria American College of Rheumatology, mieli wskaźnik aktywności choroby SLE (SLEDAI)-2K równy 6 lub wyższy, a także wskaźnik punktacji British Isles Lupus Assessment Group (BILAG) wskazujący na jeden lub więcej układów narządów z zajęciem stopnia A lub więcej ze stopniem B. Oba badania wymagały stabilnej terapii SOC w trakcie całego badania, z wyjątkiem obowiązkowych prób stopniowego zmniejszania dawki doustnych glikokortykosteroidów u pacjentów, którzy otrzymywali 10 mg/dobę lub więcej prednizonu, lub jego odpowiednika w momencie włączenia do badania.
TULIP-1 nie spełniło oczekiwań (po 52 tygodniach), ale po badaniu eksperci ustalili, że niektórzy pacjenci przyjmujący anifrolumab zostali niewłaściwie oznaczeni. Kiedy zasady zostały zmienione, różnice między grupami leczonymi anifrolumabem i placebo powiększyły się w drugorzędowych punktach końcowych dotyczących zmniejszenia dawki doustnych glikokortykosteroidów, odpowiedzi wskaźnika nasilenia aktywności choroby tocznia rumieniowatego skórnego oraz odpowiedzi BILAG-Based Composite Lupus Assessment (BICLA).
W badaniu TULIP-2 wzięło udział 362 pacjentów, którzy otrzymywali stałą dawkę 300 mg anifrolumabu lub placebo dożylnie co 4 tygodnie przez 48 tygodni. W tym badaniu przyjmujący anifrolumab wykazali znaczną poprawę w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo.
W badaniu II fazy MUSE 305 dorosłych z SLE zostało losowo przydzielonych do wlewu dożylnego ustalonej dawki 300 mg lub 1000 mg anifrolumabu lub placebo co 4 tygodnie, plus SOC, przez 48 tygodni. Pacjenci w tym badaniu wykazali znaczną poprawę po obu dawkach w porównaniu z placebo. Wyniki badania MUSE zostały opublikowane online w „Arthritis & Rheumatology” 7 listopada 2016 r., badania TULIP-1 w „The Lancet Rheumatology” 11 listopada 2019 r., a TULIP-2 w „New England Journal of Medicine” 16 stycznia 2020 roku.
Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi związanymi z leczeniem we wszystkich trzech badaniach były: zapalenie nosogardzieli, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli, reakcje związane z infuzją, półpasiec i kaszel. Reakcje związane z infuzją w badaniach były podobne u pacjentów otrzymujących anifrolumab i placebo – obejmowały ból głowy, nudności, wymioty, zmęczenie i zawroty głowy.
Działanie anifrolumabu nie było oceniane u pacjentów z ciężkim czynnym toczniowym zapaleniem nerek lub ciężkim czynnym toczniem ośrodkowego układu nerwowego i nie jest zalecane u tych pacjentów.
