Inhibitor Il-17 czy TNF w drugiej linii leczenia biologicznego osiowej spondyloartropatii po ekspozycji na inhibitor TNF
Redaktor: Anna Soboń
Data: 16.09.2020
Źródło: Effectiveness of secukinumab versus an alternative TNF inhibitor in patients with axial spondyloarthritis previously exposed to TNF inhibitors in the Swiss Clinical Quality Management cohort. Micheroli R, Tellenbach C, Scherer A, Bürki K, Niederman K, Nissen MJ, Zufferey P, Exer P, Möller B, Kyburz D, Ciurea A. Ann Rheum Dis. 2020 Sep;79(9):1203-1209.
Opracowała: Ewa Morgiel
Opracowała: Ewa Morgiel
Inhibitory TNF (iTNF) są od lat stosowane w pierwszej linii leczenia w radiograficznej spondyloartropatii osiowej (a zwłaszcza w zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa) po niepowodzeniu terapii niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi (NLPZ). W badaniach wykazano, iż inhibitory IL17 (iIL17) tj. sekukinumab oraz iksekizumab mają porównywalną skuteczność do iTNF w leczeniu spondyloartropatii osiowej (axSpA) i zgodnie z aktualnymi rekomendacjami zajęły równorzędną pozycję przy iTNF.
Przy niepowodzeniu jednego z iTNF można z dobrym efektem dokonać zmiany na inny lek z tej grupy. Możliwa jest również zmiana na iIL17. Dotychczasowe obserwacje wskazują jednak, że iIL17 są mniej skuteczne u chorych po niepowodzeniu leczenia iTNF niż u chorych dotychczas nie leczonych biologicznie.
Każde niepowodzenie terapii biologicznej zmniejsza szansę na skuteczność kolejnego leku biologicznego.
Na podstawie rejestru leczenia biologicznego prowadzonego w Szwajcarii przeprowadzono analizę statystyczną próbując odpowiedzieć na pytanie czy po niepowodzeniu iTNF skuteczniejszy jest inny iTNF czy iIL17 (sekukinumab). W okresie od 02.2015 do 12.2019 we wspomnianym rejestrze notowano 106 chorych leczonych sekukinumabem oraz 284 chorych leczonych iTNF w drugiej linii terapii biologicznej po niepowodzeniu co najmniej jednego iTNF. Na podstawie przeprowadzonych obliczeń statystycznych wykazano, iż skuteczność leczenia była podobna zarówno przy zastosowaniu kolejnego iTNF, jak również sekukinumabu.
Autorzy zwracają uwagę na fakt, iż analizowane dane pochodziły z codziennej praktyki a grupy chorych nie były jednorodne. W badanej grupie chorych były również rozpoznania nieradiograficznej osiowej spondyloartropatii mimo, iż aktualnie sekukinumab nie posiada rejestracji w tym wskazaniu. Ponadto dobór leku mógł wynikać z aktualnej wiedzy dotyczącej terapii biologicznych, iIL17 w odniesieniu do iTNF wykazują lepszą skuteczność w leczeniu zmian skórnych w łuszczycy, niejasny jest natomiast ich wpływ na zapalenie naczyniówki oka oraz zapalenie jelit. Grupę chorych leczonych sekukinumabem charakteryzowała wyższa aktywność choroby (BASDAI, BASFI) oraz wyższe CRP. Sekukinumab częściej był stosowany jako trzecia lub jeszcze dalsza linia terapii. Pożądane jest bezpośrednie porównanie leków stosowanych w spondyloartropatii osiowej w randomizowanym badaniu klinicznym, gdyż pozwoli to na zweryfikowanie uzyskanych wyników z rejestru, a ponadto wpłynie na lepszy indywidualny dobór terapii dla poszczególnych chorych.
Każde niepowodzenie terapii biologicznej zmniejsza szansę na skuteczność kolejnego leku biologicznego.
Na podstawie rejestru leczenia biologicznego prowadzonego w Szwajcarii przeprowadzono analizę statystyczną próbując odpowiedzieć na pytanie czy po niepowodzeniu iTNF skuteczniejszy jest inny iTNF czy iIL17 (sekukinumab). W okresie od 02.2015 do 12.2019 we wspomnianym rejestrze notowano 106 chorych leczonych sekukinumabem oraz 284 chorych leczonych iTNF w drugiej linii terapii biologicznej po niepowodzeniu co najmniej jednego iTNF. Na podstawie przeprowadzonych obliczeń statystycznych wykazano, iż skuteczność leczenia była podobna zarówno przy zastosowaniu kolejnego iTNF, jak również sekukinumabu.
Autorzy zwracają uwagę na fakt, iż analizowane dane pochodziły z codziennej praktyki a grupy chorych nie były jednorodne. W badanej grupie chorych były również rozpoznania nieradiograficznej osiowej spondyloartropatii mimo, iż aktualnie sekukinumab nie posiada rejestracji w tym wskazaniu. Ponadto dobór leku mógł wynikać z aktualnej wiedzy dotyczącej terapii biologicznych, iIL17 w odniesieniu do iTNF wykazują lepszą skuteczność w leczeniu zmian skórnych w łuszczycy, niejasny jest natomiast ich wpływ na zapalenie naczyniówki oka oraz zapalenie jelit. Grupę chorych leczonych sekukinumabem charakteryzowała wyższa aktywność choroby (BASDAI, BASFI) oraz wyższe CRP. Sekukinumab częściej był stosowany jako trzecia lub jeszcze dalsza linia terapii. Pożądane jest bezpośrednie porównanie leków stosowanych w spondyloartropatii osiowej w randomizowanym badaniu klinicznym, gdyż pozwoli to na zweryfikowanie uzyskanych wyników z rejestru, a ponadto wpłynie na lepszy indywidualny dobór terapii dla poszczególnych chorych.
