ŁZS – nowe trendy w leczeniu
Autor: Aleksandra Lang
Data: 03.06.2016
Źródło: MK/AL
Łuszczycowe zapalenie stawów należy do spondyloartropatii. Jest chorobą zapalną charakteryzującą się obrzękiem szpiku w obrazie MRi oraz podwyższonym poziomem białka CRP. O aktualnej wiedzy na temat leczenia ŁZS mówiła dr Renata Sokolik z Uniwersytetu Medycznego we Wrocławiu podczas konferencji Trendy w Reumatologii 2016.
Do objawów pozastawowych w ŁZS należą m.in. zapalenie przyczepów ścięgnistych, kiełbaskowate palce, zapalenie naczyniówki, zapalenie jelit. W patogenezie choroby poważną role odgrywają inhibitory TNF alfa oraz interleukiny IL 12,23 i 17, które wpływają na aktywację zapalenia. Jednocześnie cytokiny stanowią punkt uchwytny dla terapii biologicznych. Nowe kierunki w leczeniu ŁZS to: inhibitory IL12/IL23, inhibitory IL 17, inhibitory PDE4.
Pierwszym lekiem jest ustekinumab zarejestrowany w 2013 roku do leczenia aktywnej postaci ŁZS, ludzkie przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko cząsteczce p40 wspólnej dla IL 12 i 23. Lek hamuje szlak cytokin odpowiedzi Th1 i Th17, które odgrywają kluczową role w patogenezie łuszczycy z ŁZS. Ustekinumab zalecany jest do leczenia ŁZS w monoterapii lub terapii z metotreksatem, w przypadku niepowodzenia terapii LMPCH. Lek poprawił sytuacje pacjentów, dodatkowo poprawiając objawy zapalenia tkanek miękkich. Badania kliniczne przeprowadzono dla dawek 45 i 90 mg, która jest rekomendowana dla osób o wadze powyżej 100 kg.
Drugim lekiem jest secukinumab, przeciwciało monoklonalne neutralizujące IL 17. Lek został zarejestrowany do leczenia łuszczycy plackowatej o ciężkim i umiarkowanym przebiegu oraz aktywnego ŁZS w dawce 300 mg w tygodniu 0,1,2,3,4 i co 4 tygodnie. Lek poprawił sytuację pacjentów ze zmianami skórnymi oraz zmianami w narządzie ruchu. W badaniach klinicznych wykazano, że jest skuteczniejszy niż etanercept. Efektywność i bezpieczeństwo stosowania leku w przypadku ŁZS przeprowadzono w dwóch podwójnie ślepych, placebo kontrolowanych badaniach. Korzystne wyniki leczenia uzyskano w badaniach oceniających podawanie secukinumabu podskórnie. Wykazano, że lek poprawia funkcje fizyczne, poprawia jakość życia i produktywność w pracy chorych na aktywną postać ŁZS. Objawem niepożądanym mogą być infekcje górnych dróg oddechowych.
Trzecim lekiem jest apremilast, zarejestrowany przez FDA do leczenia aktywnego ŁZS w marcu 2014 roku a łuszczycy plackowatej we wrześniu 2014 roku. Jest także zarejestrowany w UE. Lek jest selektywnym inhibitorem fosfodiesterazy 4 (PDE4), który blokuje procesy enzymu wewnątrzkomórkowego fosfodiesterazy 4. Działanie leku polega na hamowaniu przemiany cAMP w AMP. Wysokie stężenie cAMP hamuje ekspresję i uwalnianie mediatorów zapalnych takich jak TNF alfa, IL17, IL23 i innych np. IL10, czyli zmniejsza wytwarzanie cytokin prozapalnych. Lek został zarejestrowany w dawkach 10,20 i 30 mg. Lek zmniejsza objawy występujące w narządzie ruchu oraz objawy skórne choroby.
Wszystkie trzy leki są rekomendowane przez EULAR. Najważniejszym celem, zgodnie z rekomendacjami EULAR przy leczeniu ŁZS jest długoterminowa poprawa jakości życia przez kontrolowanie objawów choroby, zapobieganie zmianom strukturalnym, normalizacje funkcjonalności i życia socjalnego, zlikwidowanie zapalenia i podtrzymanie remisji. Podczas prowadzenia pacjenta z ŁZS należy uwzględniać objawy pozastawowe, jak zespół metaboliczny, choroby sercowo-naczyniowe i inne.
Pierwszym lekiem jest ustekinumab zarejestrowany w 2013 roku do leczenia aktywnej postaci ŁZS, ludzkie przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko cząsteczce p40 wspólnej dla IL 12 i 23. Lek hamuje szlak cytokin odpowiedzi Th1 i Th17, które odgrywają kluczową role w patogenezie łuszczycy z ŁZS. Ustekinumab zalecany jest do leczenia ŁZS w monoterapii lub terapii z metotreksatem, w przypadku niepowodzenia terapii LMPCH. Lek poprawił sytuacje pacjentów, dodatkowo poprawiając objawy zapalenia tkanek miękkich. Badania kliniczne przeprowadzono dla dawek 45 i 90 mg, która jest rekomendowana dla osób o wadze powyżej 100 kg.
Drugim lekiem jest secukinumab, przeciwciało monoklonalne neutralizujące IL 17. Lek został zarejestrowany do leczenia łuszczycy plackowatej o ciężkim i umiarkowanym przebiegu oraz aktywnego ŁZS w dawce 300 mg w tygodniu 0,1,2,3,4 i co 4 tygodnie. Lek poprawił sytuację pacjentów ze zmianami skórnymi oraz zmianami w narządzie ruchu. W badaniach klinicznych wykazano, że jest skuteczniejszy niż etanercept. Efektywność i bezpieczeństwo stosowania leku w przypadku ŁZS przeprowadzono w dwóch podwójnie ślepych, placebo kontrolowanych badaniach. Korzystne wyniki leczenia uzyskano w badaniach oceniających podawanie secukinumabu podskórnie. Wykazano, że lek poprawia funkcje fizyczne, poprawia jakość życia i produktywność w pracy chorych na aktywną postać ŁZS. Objawem niepożądanym mogą być infekcje górnych dróg oddechowych.
Trzecim lekiem jest apremilast, zarejestrowany przez FDA do leczenia aktywnego ŁZS w marcu 2014 roku a łuszczycy plackowatej we wrześniu 2014 roku. Jest także zarejestrowany w UE. Lek jest selektywnym inhibitorem fosfodiesterazy 4 (PDE4), który blokuje procesy enzymu wewnątrzkomórkowego fosfodiesterazy 4. Działanie leku polega na hamowaniu przemiany cAMP w AMP. Wysokie stężenie cAMP hamuje ekspresję i uwalnianie mediatorów zapalnych takich jak TNF alfa, IL17, IL23 i innych np. IL10, czyli zmniejsza wytwarzanie cytokin prozapalnych. Lek został zarejestrowany w dawkach 10,20 i 30 mg. Lek zmniejsza objawy występujące w narządzie ruchu oraz objawy skórne choroby.
Wszystkie trzy leki są rekomendowane przez EULAR. Najważniejszym celem, zgodnie z rekomendacjami EULAR przy leczeniu ŁZS jest długoterminowa poprawa jakości życia przez kontrolowanie objawów choroby, zapobieganie zmianom strukturalnym, normalizacje funkcjonalności i życia socjalnego, zlikwidowanie zapalenia i podtrzymanie remisji. Podczas prowadzenia pacjenta z ŁZS należy uwzględniać objawy pozastawowe, jak zespół metaboliczny, choroby sercowo-naczyniowe i inne.
