Współpraca reumatologów i ortopedów w profilaktyce złamań
Autor: Alicja Kostecka
Data: 11.04.2017
Źródło: Źródło: EULAR/EFORT recommendations for management of patients older than 50 years with a fragility fracture and prevention of subsequent fractures/AK
Grupa ekspertów pod auspicjami EULAR oraz EFORT-u opracowała zalecenia postępowania w przypadku złamań u osób po 50 roku życia, które spowodowane są kruchością kości.
Powstało łącznie 10 zaleceń, które dotyczą: opieki przedoperacyjnej i okołooperacyjnej, współdziałania geriatry i ortopedy w procesie leczenia, metod zaopatrzenia złamań, organizacji opieki nad pacjentem po złamaniu, oceny ryzyka wystąpienia kolejnych złamań, wdrażania wytycznych w codzienną praktykę, rehabilitacji, edukacji, leczenia farmakologicznego i niefarmakologicznego.
W kolejnych etapach leczenia: zaopatrzenia świeżego złamania, gojenia złamania oraz profilaktyce kolejnych złamań zaangażowanych jest zwykle wielu specjalistów, ale jak podkreślają eksperci, nie jest ważne kto wykonuje poszczególne zadania, natomiast sprawą nadrzędną jest optymalna opieka nad chorym, co przekłada się na konkretne wyniki leczenia tj. czas hospitalizacji, śmiertelność, sprawność chorego i ryzyko kolejnych złamań.
Kluczowe zatem jest stworzenie skutecznego modelu współpracy. Opieka medyczna powinna być dostosowana do rodzaju złamania, wieku i oczekiwań pacjenta oraz jego chorób współistniejących. U chorych w starszym wieku szczególnie ważna jest współpraca ortopedy i geriatry. Działania ukierunkowane na profilaktykę kolejnych złamań, w tym ocena ryzyka złamań powinna obejmować wszystkie osoby po 50 roku życia ze świeżym złamaniem niskoenergetycznym. U osób z wysokim ryzykiem złamania powinno być wdrożone leczenie farmakologiczne o udowodnionej skuteczności i dobrym profilu bezpieczeństwa, należy również rozważyć wdrożenie leczenia niefarmakologicznego i przeprowadzić edukację pacjenta.
Opublikowane rekomendacje po raz pierwszy obejmują cały kilkuetapowy proces leczenia złamania, gdzie szczególnie podkreślono konieczność skoordynowanej, wielospecjalistycznej opieki nad pacjentem. Mogą być one pomocne przy organizacji opieki zdrowotnej oraz w projektowaniu badań naukowych.
W kolejnych etapach leczenia: zaopatrzenia świeżego złamania, gojenia złamania oraz profilaktyce kolejnych złamań zaangażowanych jest zwykle wielu specjalistów, ale jak podkreślają eksperci, nie jest ważne kto wykonuje poszczególne zadania, natomiast sprawą nadrzędną jest optymalna opieka nad chorym, co przekłada się na konkretne wyniki leczenia tj. czas hospitalizacji, śmiertelność, sprawność chorego i ryzyko kolejnych złamań.
Kluczowe zatem jest stworzenie skutecznego modelu współpracy. Opieka medyczna powinna być dostosowana do rodzaju złamania, wieku i oczekiwań pacjenta oraz jego chorób współistniejących. U chorych w starszym wieku szczególnie ważna jest współpraca ortopedy i geriatry. Działania ukierunkowane na profilaktykę kolejnych złamań, w tym ocena ryzyka złamań powinna obejmować wszystkie osoby po 50 roku życia ze świeżym złamaniem niskoenergetycznym. U osób z wysokim ryzykiem złamania powinno być wdrożone leczenie farmakologiczne o udowodnionej skuteczności i dobrym profilu bezpieczeństwa, należy również rozważyć wdrożenie leczenia niefarmakologicznego i przeprowadzić edukację pacjenta.
Opublikowane rekomendacje po raz pierwszy obejmują cały kilkuetapowy proces leczenia złamania, gdzie szczególnie podkreślono konieczność skoordynowanej, wielospecjalistycznej opieki nad pacjentem. Mogą być one pomocne przy organizacji opieki zdrowotnej oraz w projektowaniu badań naukowych.
