Serwis gastroenterologiczny

Wstęp : Infliksymab jest lekiem zarejestrowanym w terapii choroby Leśniowskiego-Crohna (Crohn’s disease – CD) u dzieci powyżej 7. roku życia. Dotychczas opublikowano niewiele prac dotyczących skuteczności terapii biologicznej w podtrzymaniu remisji u pacjentów pediatrycznych w krajach Europy Zachodniej i Środkowej. Cel : Ocena skuteczności terapii infliksymabem w podtrzymaniu remisji u polskich dzieci z CD. Materiał i metody : Grupę badaną stanowiło 32 dzieci z CD w wieku 14,2, 12,1, 16,5 roku (mediana; Q1; Q3), które ukończyły terapię indukcyjną infliksymabem (5 mg/kg m.c. w trzech infuzjach – odpowiednio 0, 2., 6. tydzień), uzyskały odpowiedź kliniczną w skali PCDAI i zostały zakwalifikowane do terapii podtrzymującej – 5 mg/kg m.c. w infuzjach co 8 tygodni (odpowiednio 14., 22., 30., 38., 46. tydzień). U każdego pacjenta dokonano oceny klinicznej choroby (PCDAI, masa ciała, wzrost, wskaźnik masy ciała (body mass index – BMI)) oraz laboratoryjnej (białko C-reaktywne – CRP, płytki krwi), odpowiednio w 10. i 50. tygodniu terapii infliksymabem, licząc od momentu podania pierwszej dawki indukcyjnej tego leku. U każdego pacjenta w 10. i 50. tygodniu wykonano badanie endoskopowe dolnego odcinka przewodu pokarmowego w celu oceny zmian śluzówkowych (uproszczona skala SES-CD). Statystykę opisową danych wykonano za pomocą pakietu statystycznego Statistica (StatSoft Polska) ver. 5.11. Do oceny różnic pomiędzy wartościami danych uzyskanych z dwóch niezależnych populacji (dwóch badanych grup) wykorzystano test U Manna-Whitneya. Wartości p < 0,05 uznano za znamienne. Wyniki : U 14 z 32 chorych (43,7%) zaobserwowano remisję kliniczną (PCDAI  10 pkt) w 10. tygodniu terapii, a u 23 (71,8%) po zakończeniu leczenia (50. tydzień). Porównując końcowe wyniki z danymi wyjściowymi, odnotowano znaczne (p < 0,05) zmniejszenie punktacji w skali PCDAI: odpowiednio 12,5, 6,2, 15,0 (mediana; Q1; Q3) vs 5,0, 0,0, 12,5 oraz istotne statystycznie zwiększenie stężenia hemoglobiny, masy ciała i wzrostu. Nie odnotowano istotnych zmian dotyczących BMI, CRP i liczby płytek krwi. Nie obserwowano dalszej poprawy w gojeniu śluzówkowym w 50. tygodniu terapii. U żadnego pacjenta nie zaobserwowano poważnych działań niepożądanych lub zaostrzeń choroby podstawowej, które mogłyby spowodować przerwanie badania. Wnioski : Terapia podtrzymująca infliksymabem jest skuteczna w utrzymaniu remisji choroby i wygojeniu zmian śluzówkowych, poprawia stan odżywienia i zwiększa wzrost dzieci z CD.

Introduction : Lymph node status is one of the most important prognostic factors for oesophageal squamous cell carcinoma (ESCC). Recent studies have revealed that several genes and molecules are involved in the origin and progression of ESCC. Tumour progression and metastasis require angiogenesis. It has recently been reported that vascular endothelial growth factor C (VEGF-C) induces not only angiogenesis but also lymphangiogenesis via VEGF receptor-2 and VEGF receptor-3. Aim : To investigate the correlation between VEGF-C expression and tumour metastatic recurrence in patients with ESCC. Material and methods : Ninety-two ESCC specimens were re-evaluated by reverse transcriptase-polymerase chain reaction (RT-PCR) to detect VEGF-C mRNA. The correlation between VEGF-C expression and clinicopathological factors was analysed using Fisher’s exact probability test or χ2 test. The log-rank test was used to calculate the recurrence difference. And Cox regression multivariate analysis was performed to determine independent prognostic factors. Results : The VEGF-C mRNA expression was correlated with pT, pN, pTNM and lymphatic invasion. The 5-year tumour metastatic recurrence rate in patients after operation was significantly associated with pT, pN, pTNM stage and VEGF-C mRNA expression. The 5-year tumour metastatic recurrence rate of patients with VEGF-C mRNA expression in oesophageal cancer tissues was significantly higher than that of the patients without VEGF-C mRNA expression. The results of Cox regression multivariate analysis confirmed that pT status and VEGF-C mRNA expression were independent relevant factors. Conclusions : The VEGF-C expression is related to tumour invasion, lymphatic invasion, lymph node metastasis, tumour stage and tumour metastatic recurrence in ESCC patients.

Wstęp: Leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu C (PZW-C) pegylowanym interferonem α (Peg-IFN) z rybawiryną powoduje tzw. trwałą odpowiedź wirusologiczną ( sustained virological response – SVR) u blisko 50% chorych. Odpowiedź ta ściśle zależy od HCV i czynników genetycznych chorego. Wykazano, że polimorfizm genu IL28B wiąże się z eradykacją wirusa i SVR. Cel: Zbadanie, czy wyniki leczenia PZW-C u chorych z regionu Polski Południowej zależą od wariantów genetycznych IL28B , a polimorfizm może być czynnikiem predykcyjnym SVR. Materiał i metody : Sto czterdzieści dwie osoby z PZW-C spowodowanym genotypem 1b HCV leczono standardowo Peg-IFN z rybawiryną przez 48 tygodni. Polimorfizmy rs12979860 IL28B (C/T) badano metodą PCR-RFLP. HCV-RNA i aktywność aminotransferazy alaninowej (ALT) w surowicy mierzono przed leczeniem i po 12, 48 i 72 tygodniach terapii. Wyniki : Wiremia HCV-RNA przed terapią i po 12-tygodniowym leczeniu była wyższa u chorych z genotypem T/C i T/T. Trwałą odpowiedź wirusologiczną osiągnęło istotnie więcej chorych z genotypem C/C (71,1%) w porównaniu z 41,4% z genotypem T/C i 23,5% T/T. Chorzy z genotypem C/C lepiej reagowali na leczenie w porównaniu z osobami z genotypami T/C i T/T, osiągali wyższe wskaźniki odpowiedzi wczesnej (12 tygodni), na koniec leczenia (48 tygodni) i SVR. Aktywność ALT nie różniła się istotnie podczas terapii pomiędzy grupami. Tolerancja leczenia była podobna i nie zależała od genotypów C/C, T/C i T/T. Wnioski : Wyniki badania potwierdziły zależność odpowiedzi na standardowe leczenie PZW-C spowodowanego genotypem 1b HCV od predyspozycji genetycznej chorego, jednak w przeciwieństwie do niektórych doniesień złe rokowanie obserwowano u homozygot T/T IL28B .

Wstęp: W ostatnich latach w rejonie Pomorza Zachodniego obserwuje się wzrost częstości rozpoznawania pierwotnego eozynofilowego zapalenia przełyku ( eosinophilic oesophagitis – EoE). Cel: Analiza obrazu klinicznego i endoskopowego dzieci z EoE. Materiał i metody : Badaniami objęto 14 dzieci (3 dziewczynki, 11 chłopców) w średnim wieku 9,2 roku (8 miesięcy – 17 lat), u których w błonie śluzowej przełyku stwierdzano co najmniej 15 eozynofilów (18–80) w polu widzenia (wpw) przy powiększeniu 400 razy. Porównywano grupę dzieci młodszych (0–10 lat, n = 8) z dziećmi starszymi (11–17 lat, n = 6). Retrospektywnie analizowano dokumentację medyczną obrazu klinicznego i badania endoskopowego. Wyniki: Najczęstszymi objawami EoE były bóle brzucha, niechęć do jedzenia i wymioty (83–100%). U starszych dzieci występowały także zaburzenia połykania, bolesne połykanie oraz uczucie zalegania pokarmu w przełyku (50–66%). U 2/3 młodszych dzieci nie stwierdzano zmian w obrazie endoskopowym. U starszych dzieci zmiany występowały zawsze. Były to pierścienie okrężne (83%), podłużne bruzdowania (50%), granulowanie śluzówki lub zwężenie przełyku (po 17%). Wnioski: Eozynofilowe zapalenie przełyku różni się obrazem klinicznym, endoskopowym i histologicznym od choroby refluksowej przełyku. Obraz kliniczny EoE zmienia się z wiekiem. U młodszych dzieci objawy kliniczne są niespecyficzne, u starszych może występować dysfagia, odynofagia i uczucie zatrzymania pokarmu w przełyku. Częste występowanie EoE u młodszych dzieci z niezmienioną błoną śluzową przełyku powoduje duże ryzyko przeoczenia tego schorzenia podczas badania endoskopowego.

Odma otrzewnowa jest jednym z pierwszych objawów perforacji ściany jelita grubego, która stanowi powikłanie po badaniu kolonoskopowym. Nieduży odsetek przypadków odmy otrzewnowej nie jest jednak związany z perforacją, ale z mikroperforacją lub, co najciekawsze, przezściennym przechodzeniem powietrza do jamy otrzewnowej. Taka bezobjawowa odma otrzewnowa bez zapalenia otrzewnej nosi nazwę odmy łagodnej. Z uwagi na trudno uchwytne przyczyny i niewielką liczbę przypadków postępowanie w odmie łagodnej wzbudza kontrowersje. W poniższym artykule opisano przypadek pacjentki, u której po wykonanej kolonoskopii wystąpiły odma otrzewnowa oraz odma podskórna brzucha i szyi, a laparotomia zwiadowcza nie wykazała perforacji przewodu pokarmowego.

Leki immunosupresyjne mogą wywoływać poważne działania niepożądane. Opisano przypadek młodej pacjentki z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego (WZJG), u której po leczeniu azatiopryną wystąpiło ostre zapalenie trzustki. Stosowana przez 4 miesiące tioguanina oraz krótkotrwale (5 dni) cyklosporyna A były przyczyną pancytopenii, mononukleozy zakaźnej oraz opryszczkowego zapalenia skóry. Powikłaniom tym towarzyszyły zaburzenia nastroju w postaci zespołu lękowo-depresyjnego. Powrócono do klasycznej terapii mesalazyną podawaną łącznie z tianeptyną i uzyskano kilkumiesięczną remisję WZJG oraz poprawę stanu psychicznego.

Jak wiadomo celiakia zwiększa ryzyko rozwoju szeregu innych chorób. Wykazano między innymi, że choroba trzewna zwiększa ryzyko rozwoju niektórych schorzeń autoimmunologicznych takich, jak poszczególne typy nowotworów, cukrzyca typu 1 czy choroba Addisona. Jak dotąd brakuje natomiast wielu badań dotyczących ewentualnego związku celiakii z rozwojem przewlekłej choroby nerek (PCHN).

Laparoskop z USG pozwala zlokalizować guza z dokładnością do kilku milimetrów. Pierwsza pacjentka już wyszła ze szpitala, na jutro planowany jest drugi zabieg.

Perforacja jelita grubego jest rzadkim powikłaniem kolonoskopii. Szacuje się, że zdarza się w 0,03-0,3% badań kolonoskopowych. Chorzy z nieswoistymi chorobami zapalnymi jelit (IBD) należą do grupy pacjentów często poddawanych kolonoskopii. Badanie to odgrywa kluczową rolę na etapie diagnostyki, ale także stanowi coraz powszechniej używane narzędzie do monitorowania choroby.

W ciągu dwudziestu lat liczba chorujących na raka jelita grubego w Polsce wzrosła trzykrotnie. Dzierżoniowie, Zielonej Górze i Słupsku trwa akcja bezpłatnych przesiewowych badań kolonoskopowych.

Choroba Leśniowskiego-Crohna (ang. Crohn’s disease – CD) jest przewlekłym, nieuleczalnym schorzeniem przewodu pokarmowego. Pomimo coraz częstszego stosowania leków immunosupresyjnych oraz inhibitorów TNF-alfa szacuje się, że nadal ponad połowa chorych wymaga leczenia operacyjnego w ciągu 10 lat od diagnozy CD. Wiadomo jednak, że resekcja części przewodu pokarmowego objętego chorobą nie oznacza wyleczenia, a nawroty pooperacyjne CD (ang. postoperative recurrence – POR) stanowią istotny problem kliniczny.

Jak powszechnie wiadomo badanie kolonoskopowe jest uznaną metodą wczesnego wykrywania nowotworów jelita grubego. Stanowi też narzędzie służące do wykrywania oraz usuwania zmian potencjalnie zagrażających rozwojem raka jelita grubego u osób bez objawów klinicznych.

Do końca czerwca warszawiacy mogą zgłaszać się na bezpłatne testy na wirusowe zapalenie wątroby typu C. Proste badanie krwi, wczesne rozpoznanie i leczenie jest jedynym skutecznym sposobem walki z tym wirusem.

Nieprawidłowe wyniki badań krwi oceniających funkcję wątroby są często spotykane u osób z aktywną infekcją wirusem Epsteina-Barr (EBV). Infekcja ta – mononukleoza - dotyczy najczęściej dzieci oraz grupę tzw. młodych dorosłych, objawia się limfadenopatią, zapaleniem gardła i gorączką i ma zazwyczaj charakter samoograniczający. Natomiast objawowe zapalenie wątroby rozwija się u tych chorych bardzo rzadko.

W leczeniu wirusowego zapalenie wątroby typu C (WZWC) nastąpił przełom. Sprawa dotyczy 730 tysięcy Polaków, ale większość z nich z dobrych skutków przełomu nie może skorzystać, ponieważ nowy lek nie jest refundowany. Trwają starania o wpisanie go na listę. Jak się zakończą?

Najistotniejszym czynnikiem ryzyka rozwoju raka wątrobowokomórkowego (ang. hepatocellular carcinoma – HCC) jest przewlekłe zakażenie wirusem B oraz C wirusowego zapalenia wątroby. Dane japońskie pokazują, że rokowanie w HCC jest szczególnie niekorzystne – poniżej 20% chorych przeżywa okres 5 lat od momentu rozpoznania choroby. Dlatego też zasadne jest poszukiwanie sposobów na zapobieganie rozwojowi HCC, szczególnie istotne jest poszukiwanie możliwości zmniejszenia ryzyka rozwoju HCC u chorych zarażonych HBV oraz HCV.

Obecność objawowej choroby refluksowej przełyku z objawami występującymi w nocy (ang. nocturnal gastroesophageal reflux disease), takimi jak zgaga czy zaburzenia snu w sposób istotny obniżają jakość życia. Jak wspomniano, najczęstszym objawem w takiej sytuacji klinicznej jest zgaga, ale powszechnie spotykane są również objawy atypowe GERD.

W New England Journal of Medicine zaprezentowano wyniki badania oceniającego efektywność radiochemioterapii, po której przeprowadzono zabieg operacyjny w porównaniu do samego leczenia chirurgicznego. Badanie przeprowadzono u chorych na pierwotnie operacyjnego raka przełyku lub połączenia żołądkowo-przełykowego.

Małopolska na bezglutenowy sposób zamierza obchodzić Dzień Dziecka’ 2012. 1 czerwca w Krakowie, 9 czerwca w Nowym Sączu. Na te drugą imprezę organizatorzy zapraszają także dorosłych na diecie bezglutenowej, także bez dzieci.

Kwas solny wchodzący w skład soku żołądkowego odgrywa jedną z kluczowych ról w patogenezie uszkodzenia błony śluzowej przełyku oraz wynikających z tego objawów klinicznych u chorych z chorobą refluksową przełyku (ang. gastroesophageal reflux disease – GERD). Wykazano zależność między nasileniem nadżerkowych zmian zapalnych w przełyku a czasem ekspozycji na kwaśną (pH